PFA at INDEPENDENCE DAY MARCH

Στις 27 Μαρτίου 2011 έγινε η καθιερωμένη παρέλαση των μαθητών και παροικιακών σωματείων της Μελβούρνης στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, εροτάζοντας την Ελληνική Επανάσταση. Η παρέλαση εφέτος σημείωσε μεγάλη επιτυχία, με την προσέλευση 15.000 συμπαροίκων.Η Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αυστραλίας συμμετέχει στην παρέλαση εδώ και τρεις δεκαετίες. Η παρουσία της στην φετινή παρέλαση υπήρξε δυναμική και εντυπωσιακή.

PFA at lauch of ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ

Στις 20 Μαρτίου, ο γραμματέας της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας, Κώστας Καλυμνιός, παρουσίασε, σε μία εκδήλωση του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Ελλάδας, το νέο βιβλίο της Λούλας Παπαζώη, "Διαχρονικά Ανάλεκτα." Στην κατάμεση αίθουσα εκδηλώσεων της ενορίας Αγίων Αναργύρων, ο Κώστας Καλυμνιός, μεταξύ άλλων είπε:

"Σήμερα , καλούμεθα να εξετάσουμε τα Διαχορνικά Ανάλεκτα της αξιαγάπητης παροικιακής συγγραφέως Λούλας Παπαζώη. Στον πρόλογο του, ο Ελλαδίτης Επίτιμος Επιθεωρητής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης πολύ σωστά διατυπώνει τα κύρια χαρακτηριστικά του έργου αυτού – πρόκειται για έργο διαχρονικό – δηλαδή αξιώνει να αντέχει στο χρόνο, ενώ η λέκη ανάλεκτα προσδιορίζει την αφθονία, την ποικιλία και την διαφορετικότητα των θεμάτων. Ξεφεύγοντας από οποιαδήποτε δικαιολογημένης Ελληνοκεντρική αντίληψη που έχουμε του έργου, θα ήθελα να μην παραβλέψουμε έναν ωφέλιμο συσχετισμό με τα διασημότερα του είδους ανάλεκτα στόν κόσμο – τα Ανάλεκτα μία συλλογή ρήσεων και διαλόγων του Κινέζου στοχαστή και φιλόσοφου Κομφούκιου με τους μαθητές του. Συνιστά ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά γραπτά κείμενα για τη ζωή, τις ιδέες και τη διδασκαλία του, το οποίο άσκησε σημαντική επίδραση στην κινεζική σκέψη. Η καταγραφή του πραγματοποιήθηκε από τους μαθητές τού Κομφούκιου, μετά το θάνατο του, και ολοκληρώθηκε πιθανώς κατά την Περίοδο των Μαχομένων Βασιλείων (5ος αιώνας π.Χ. - 221 π.Χ.) της Κίνας. Μετά το θάνατο του Κομφούκιου, οι μαθητές του άρχισαν να καταγράφουν στοιχεία από τις διδασκαλίες του δασκάλου τους, παράδοση που συνεχίστηκε επίσης από τις επόμενες γενιές μαθητών του. Περίπου δύο αιώνες μετά το θάνατό του υπήρχαν δεκάδες κείμενα, τα οποία τελικά συγκεντρώθηκαν και συγκρότησαν, με παραλλαγές, το έργο που είναι σήμερα γνωστό ως τα Ανάλεκτα. Σχετικά με την ιστορική εξέλιξη του περιεχομένου του, έχουν διατυπωθεί πολλές υποθέσεις. Αυτή ή παραδρομή είναι αναγκαία, διότι πιστεύω ότι η σημασία του παρόντος βιβλίου θα αντιληφθεί μόνο από τις επόμενες γενεές – αν αυτές μιλούν ακόμη ελληνικά – διότι θα μείνουν τα ανάλκτα αυτά συμφωνα με τα οποία οι μεταγενέστερες γενεές θα θωρούν τους προγόνους τους και κατά συνέπεια την κατοπινή πορεία τους ως έλληνες των αντιπόδων. Το βιβλίο χωρίζεται σε μικρές ιστοριούλες, οι οποίες όλες επιφέρουν κάποιο μήνυμα κεντρικό στην εμπειρία της μετανάστευσης, του ξεριζωμού από την πατρίδα και την τραυματική διαδικασία της μετεμφύτευσης και προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Όσον αφορά την ιδιαίτερη προσεγγιση της συγγραφέως σε αυτήν την θεματολογία η οποία αποτελεί τον κανόνα της νεοελληνικής γραφής στην Αυστραλία, πληρεί όλα τα κριτήρια αυτής δηλαδή – εξέταση των αιτίων της μετα΄ναστευσης – κάτι που γίνεται στο μικρό διήγημα Ο Γολγοθάς του Πατέρα – όπου η συγγραφέας πρωτοπορεί, εξιστορώντας την πρώτη εμπειρία ενός ξεριζωμού της οικογενειάς της - στα χρόνια της μικρασιατρικής καταστροφής. Η πλοκή είναι αξιοσημείωτη – μιλά για την κατατροφή και την εξορία μελών της οικογένειας στην Καισάρεια. Αποτελεί προοιωνός της δεύτερης μεγάλης μαζικής μετανάστευσης μεταπολεμικά και έτσι η πρόσθεσαη αυτού του διηγήματος στη συλλογή είναι αρκετά πετυχημένη. Άλλωστε αυτό που κάνει το βιβλίο αυτό να ξεχωρίζει από τις τόσες άλλες αναφορές στη μετανάστευση που έχουν γραφθεί τα τελευταία χρόνια, είναι το απαλό, γλυκό, προσωπικό επεξηγηματικό αλλά και εξομολογητικό στυλ της συγγραφέως. Εκμηδενίζει την απόσταση μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη με την απλότητα και την ζεστασιά του λόγου της, κάτι που χαρακτηρίζει τη συγγραφέα γενικότερα.

Αυτό που εντυπωσιάζει από το έργο της συγγραφέως όσο τίποτα άλλο είναι ότι ενώ το έργο της σφίζει από μηνύματα, ενώ αποτελεί κάτοπτρο της ιστορικής και κοινωνικής πορείας της παροικίας μας, ενώ αντικατοπτρίζει πιστότατα την σημερινή μας κατάσταση, δεν μας κάνει κύρηγμα. Αντίθετα, αφήνει στην αναγνώστη να ανιχνεύσει της καταβολές αλλά και τις καταβολάδες που πηγάζουν από τη μελείχιο και απαλή ροή των διηγημάτων της. Η γραφή της είναι απλή, εξομολογτηική, εκμηδενίζοντας οποιαδήποτε απόσταση μεταξύ συγγραφέως και αναγνώστη. Μέσα στη γραφή της, βρίσκουμε το ίδιο χαμόγελό, την ίδια θέρμη, την ίδια στοργή και την ίδια άγάπη για τον άνθρωπο που θα εντοπίσει ο αναγνώστης σε μία πρώτη προσωπική επαφή με την συγγραφέα. Το βιβλίο αυτό είναι ένα γνήσιο βιβλίο και το γεγονός ότι μία συγγραφέας τόσο αγάπησε τον κόσμο γύρω της ώστε συνέγραψε το βιβλίο αυτό για να μοιράσει με γενναιοδωρία τα ψείγματα της σκέψης και ψυχής της, πρεπει να μας προκαλεί όχι μονο το θαυμασμό αλλά την ευγνομωσύνη όλων μας. Από το βιβλίο αυτό, εγώ ένας αυτραλογεννημένος έλληνας εντάχθηκα σε έναν κόσμο ανθρώπων που έχουν την ίδια καταγωγή, τα ίδια βιώματα, τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες ανυσηχίες για το μέλλον με τους δικούς μου. Κατά συνέπεια ο κόσμος της συγγραφέως είναι και δικός μου κόσμος και είναι ακριβώς για αυτό το λόγω που αξίζουν τα ανάλεκτά της να αντέξουν το χρόνο και να αποτελεούν σημείο αναφορά για τις επόμενες γεννέες. Αυτές οι γενεές οφείλουν να γνωρίσουν ότι η πρώτη γενιά δεν ήταν απλώς η γενιά που επιφοτώθηκε τη σκληρή δουλειά της φάμπρικάς και της κατασκευής των παραδοσιακών μας δομών, μία μονοδιάστατη πέτρνιη καρικατούρα των προλεταριατών, αλλά μία ανθρώπινη γενιά, με προβληματισμούς, με χαρές και με λύπες, με προσωπικά βιώματα τα οποία στην καθημερινή βιοπάλη και στον αγώνα για ενσωμάτωση στην ευρύτερη κοινωνία, κινδύνεψαν να χαθούν. Πέραν λοιπόν του ότι τα διηγήματα αυτά αντιπροσωπέυουν τις εμπειρίες της πρώτης γενιάς και έτσι αξίζουν να διαβαστούν από αυτή, το ιστορικό κατόρθωμα της συγγραφέως είναι ότι κατάφερε να κάνει πιο ανθρώπινη, πιο προσιτή την Προμηθείκή γενιά των πρωτόπλαστών μεταναστών που έδω σχημάτισαν τη δική τους Νέα Εδέμ, στις επόμενες γενεές. Το ΄μονο κρίμα είναι ότι το συναίσθημα αυτό καλλιεργείται λίγο αργά – όταν οι περισσότεροι νέοι έχουν αποξενωθεί από την παροικία μας και δεν είναι σε θέση να διαβάσουν ή να κατανοήσουν το διη΄γηματα εκείνα που είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα.Για τους γνωστικούς όμως, για τους ερευνητές του μέλλοντος, το βιβλίο αυτό αποτελεί πολύτιμός θησαυρός."

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - ΑΛΙΣΑΒΩ, ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Στην κατάμεστη αίθουσα της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας μελβούρνης και Βικτωρίας διεξήχθηκε την Κυριακή, 13 Μαρτίου, η παρουσίαση της αγγλικής μετάφρασης του βιβλίου του Στρατή Βακρά: «Ἁλισαβώ, Κυνηγώντας το Όνειρο.» Στον χαιρετισμό του, ο Πλούταρχος Δεληγιάννης αναφέρθηκε στα κοινά βιώματα όλων των μεταναστών τα οποία βρίσκουν πρόσωπο στους ήρωες του βιβλίου. Ο καθηγητής Χρήστος Φίφης στην ομικλία του αναφέρθηκε στην σπουδιαότητα του βιβλίου για τον κανόνα της ελληνοᾱυστραιανής λογοτεχνίας.
Ο κύριος ομιλητής και επίσης μεταφραστής του βιβλίου στην αγγλική, ο γραμματέας της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας, Κώστας Καλυμνιός σχολίασε:
«Ειλικρινά ένα τέτοια βιβλίο γραμμένο στο σατυρικό στυλ ενός Ραμπελαί δεν έχει ξαναεκδοθεί εδώ στην Αυστραλία. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα αριστούργημα, με μια τρανή δόση υψηλής φάρσας. Σε αντίθεση με αντίστοιχα έργα τα οποία προσπαθούν να αποδώσουν εκείνη την πρωταρχική περίοδο της άφιξης των ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί με δεξιοτεχνία και αφθονία την αίσθηση του χιούμορ ώστε να καταστήσει ευκολοχώνευτη την ιμπρεσσιονιστική του όψη των κοινωνικών συνθηκών και υπόβαθρων εκείνων που σχημάτισαν τις κοινωνικές αντιλήψεις των ηρώων του –όπου οι αντιλήψεις αυτές αποτελούν αφετηρία από την οποία οι ήρωες του βιβλίου αντιμετωπίζουν και ενσωματώνονται, στο σημείο όπου αυτό γίνεται εφικτό, στο νέο τους περιβάλλον. Πολύ γρήγορα, συνειδητοποιούμε ότι τα ιδανικά της ηθικότητας, ανεξαρτησίας, δικαιοσύνης, αυτάρκειας, καθώς και του σκεπτικισμού όσον αφορά το μεταφυσικό κόσμο, τα οποία διακατέχουν το κύριο μήνυμα του βιβλίου είαι τυπικά συστατικά της μυθοποίησης του μετανάστη από τον ίδιο τον έλληνα μετανάστη, στη χώρα αυτή. Η πίστη στον εαυτό μας είναι αυτό που μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε πρόκληση, και ο συγγραφέας θεωρεί την δυναμικότητα και ικανότητες των ηρώων του ως κύριοι παράγοντες για την πλοήγησή τους μεταξύ συμπληγάδων όπως πολέμοι, πείνα, φτώχια, την μετάσταση σε ξένη χώρα, ακόμη και ανεκτικότητα και συμφιλίωση για αυτούς που περιφρονούν τα χρηστά ήθη.
Αυτή η διαλεκτική μεταξύ παραδοσιακών ηθών και αυτών που οι πρωτόπλαστοι μετανάστες σχημάτησαν στη Νέα τους Εδέμ φαίνεται από την εισαγωγή αντι-ηρώων στο κείμενο. Όσοι λίγοι αγγλόφωνοι της Τρίτης γενιάς διαβάσουν το βιβλίο θα οφεληθούν, αν ευαισθητοποιηθούν από τα όσα γράφει ο συγγραφέας, εντοπίζοντας μεταξύ το μεγάλο χάσμα των προσδοκιών του Στρατή Βακρά και της πρώτης γενιάς, και της σημερινής πραγματικότητας και γιαυτό πιστεύω ότι η μετάφραση του βιβλίου ήταν αναγκαία.
Όμως, πρέπει να ομολογήσουμε οτι το αναγνωστικό κοινὀ στο οποίο κυρίως στοχέυει ο συγγραφέας είναι η πρώτη γενιά η οποία θα βρει στα καμώματα των πρωταγωνιστών και των φίλων τους, κοινά βιώματα και αντιλήψεις, τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες ανησυχίες. Αύριο μεθάυριο, ακόμη και σε εκατό χρόνια, εύχομαι ότι οι ανησυχίες, οι προβληματισμοί και οι προκαταλήψεις αυτών των ζωντανών, δραστήριων ανθρώπων θα δονούνται ακόμη μέσα από τα λόγια του Στρατή Βακρά, έστω μεταγλωττισμένα να υπάρχουν ως σημείο αναφοράς για την περαιτέρω πορεία των ελλήνων της Αυστραλίας, συνοδευόμενα από το χιούμορ, τον ανθρωπισμό και την αγάπη για τον άνθρωπο που τόσο διακατέχουν τον συγγραφέα.»

Στο τέλος της παρουσίασης ο συγγραφέας Στρατής Βακράς αναφέρθηκε στα γεγονότα εκείνα που τον ώθησαν να γράψει το βιβλίο και έσπευσε να διαβεβαιώσει τους παρευρισκομένους ότι οι κύριοι (αντι)ήρωες του βιβλλιου υπήρξαν αληθινά, γνωστά του πρόσωπα.

LETTER TO BISHOP SURIEL OF THE COPTIC CHURCH EXPRESSING SOLIDARITY WITH THE COPTS IN EGYPT

ΜΗΝΥΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟ ΔΙΩΓΜΟ ΤΩΝ ΚΟΠΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

16 Μαρτίου

Προς Θεοφιλέστατον Επίσκοπο Μελβούρνης

Σουριήλ,

Κοπτική Επισκοπή Μελβούρνης

Θεοφιλέστατε,

Με την παρούσα επιστολή, θέλουμε, ζητώντας την ευλογία σας, να εκφράσουμε τη βαθιά μας ανησυχία για την επιδείνουσα κατάσταση που επικρατεί στην Αίγυπτο όσον αφορά το γηγενές της πληθυσμό Κόπτων Χριστιανών.

Η Πανηπειρωτκή Ομοσπονδία Αυστραλίας, ως κύριο αντιπροσωπευτικό όργανο των εν Αυστραλία Ηπειρωτών, αναγωρίζει τον ιδιαίτερα μακρόχρονο δεσμό που συνδέει τους Ηπειρώτες με την Αίγυπτο - ένας θεσμός που έχει διάρκεια αιώνων, εφόσον υπήρχε ακμάζουσα Ηπειρώτικη παροικία στην Αλεξάνδρεια και το Κάϊρο, έως το 1954.

Πόλλοι από τους μεγάλος ευεργέτες του Ελληνικού Έθνους, οι οποίοι συνέβαλαν όσο κανεις άλλος στην αναγέννηση και ανασυγκρότηση της πατρίδς μας, όπως ο Αβέρωφ και ο Τοσίτσας, υπήρξαν Ηπειρώτες που έζησαν και μεγαλούργησαν στην Αίγυπτο. Ακόμη και σήμερα, παραμένει στην Άιγυπτο, ένα μικρό απομεινάρι της ιστορικής Ηπειρώτικης παροικίας.

Με ανησυχία μαθαίνουμε από μέλη της προαναφερθείσας παροικίας στην Αλεξάνδρεια, ότι παρόλο της πτώσης του προηγούμενου καθεστώτος, οι Κόπτες Χριστανοί δεν χαίρουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα τους και μάλιστα δέχονται επιθέσεις από εξστρεμιστές και τις Αιγυπτακές ένοπλες δυνάμεις, δολοφονούνται, απειλούνται και πυρπολούνται οι εκκλησίες τους, σχεδόν καθημερινώς.

Μας είναι οδυνηρή και απαράδεκτη η σκέψη ότι στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα οι Κόπτες Χριστιανοί δεν βρίσκουν προστασία και καταφύγιο στη χώρα εκείνη όπου προσέφυγε η οικογένεια του Θεανθρώπου ζητώντας καταφύγιο πριν δύο χιλιετίες και ότι σήμερα, στη χώρα όπου διαμορφώθηκε και εξαπλώθηκε η Ορθοδοξία, (η οποία άλλωστε αποτελεί κοινή μας παράδοση) οι Χριστιανοί βρίσκονται ακόμη υπό διωγμό. Επιτέλους θα πρέπει να εξασφαλισθεί η θέση των γηγενών Κόπτων Χριστιανών της Αιγύπτου ως νόμιμο και συστατικό στοιχείο μιας ανανεωμένης Αιγυπτιακής Δημοκρατίας.

Η Ομοσπονδία μας καλεί τόσο το Αυστραλιανό, όσο και το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών να ασκήσουν οποιδήποτε διπλωματκά μέσα έχουν στη διάθεσή τους, ώστε να πιέσουν τις Αιγυτιακές αρχές να αποδόσουν στους Κόπτες όλα τα ανθρώπινα τους δικαιώματα και να εξασφαλίσουν την σωματκή τους ακεραιότητα και ασφάλεια.

Περαιτέρω σας παρακαλούμε όπως μας επιτρέψετε να ενώσουμε τις προσευχές μας με τις δικές σας, υπέρ της ασφάλειας των Κόπτων Χριστιανών στην Άιγυπτο, της αναπάυσεως των ψυχών των θυμάτων του εξτρεμισμού και της ειρήνης για την ευρύτερη περιοχή.

Μετά τιμής,

Κωνσταντίνος Καλυνιός
Γραμματέας.

NORTHERN EPIRUS IS NOT A DIRTY WORD

Way back in 1960, just around the time when the leader of the USSR Nikita Khrushchev suggested to the paranoid leader of Stalinist Albania Enver Hoxha that autonomy be granted to Northern Epirus, as the majority population in this region along the border with Greece, was of ethnic Greek origin, George Papandreou, the grandfather of the current Greek Prime Minister, known also by the sobriquet: “Grandfather of the Republic,” said the following in Parliament:
“What all Greek Governments need to know is that the Northern Epirus issue continues to exist. And what should be forbidden down the ages, is the denial of our sacred claims. With regards to Northern Epirus, these claims are sacred and indelible.”
Fast forward some fifty years later to the government of George Papandreou’s grandson and his namesake, and a totally different state of affairs exists. Recently the Greek Consul in the southern city of Korytsa (Korçë), Theodoros Oikonomou-Kamarinos was recalled to Athens in disgrace after mentioning at a meeting celebrating the twentieth anniversary of the founding of the ethnic Greek political party OMONOIA in that city, that “this region is referred to as Northern Epirus,” and that “your grandfathers were Greek.” That the grandfathers of members of the Greek minority in Korytsa were Greek seems axiomatic. During 1914, bloody battles between Greeks and Albanians took place in order to secure the city for the autonomous Greek state of Northern Epirus and Korytsa’s inclusion within that state was agreed to by the Albanian government of the time. Further, between 1916-1918, the region of Korytsa was annexed by Greece and local representatives represented the region in the Greek parliament. As late as 1940, the Greek inhabitants of Korytsa jubilantly welcomed the Greek army into their city, fighting off the Italian invaders. The Greeks are therefore…Greek.
Enver Hoxha did not consider the Greeks of Korytsa to be Greek. When he created a small minority zone – the only region in which the Greek language could be taught or spoken – he made sure to include only one hundred villages along the valley of Dropoli and exclude most Greek inhabited territory from it. As a result, the Greeks of Cheimarra on the west coast, the Greeks of Premeti, Korytsa and Moschopoli were denied education in their language for fifty years. For some strange reason, these Greeks continued to remember that they were Greeks. Paradoxically, considering that they possessed the same culture and history as the Greeks south of the border, they, north of the border, considered themselves to be living in Northern Epirus. Funnily enough, there exist maps and treatises from Roman times that corroborate their claims. Epirus is a geographical and cultural entity that extends from the Ambracic gulf to the gulf of Avlona. It is not, unless defined as such by nation states, a political entity.
The Greek government would disagree. Ever since the PASOK government came to power, it has displayed a marked aversion to use of the term Northern Epirus, despite the fact that this is the term by which Greeks of the region identify themselves. In its inept attempts to pacify and conciliate Albanian governments who from time to time raise irredentist claims concerning western Epirus, the Greek government has taken upon itself the Orwellian task of making use of the term Northern Epirus a thoughtcrime –considering all those who employ it, rabid nationalists.
This could be excusable if successive Greek governments had a coherent policy concerning the Greeks of Northern Epirus and the rest of Albania, but they have, over the decades, proved they have not. Since the eighties, government representatives purported the fiction that Stalinist Albania was a worker’s paradise, that no Greeks lived there and that if they did, they were more privileged than the Greeks in Greece. Consequently in 1987, the official state of war existing between Albania and Greece since the forties was declared over, without the Greek government extracting any concessions as to the protection of human rights of the Greeks in Albania and ever since, Greek government policy in the region could be characterised as a mixture of inept meddling in and undermining the Greek minority’s attempts to organise themselves politically, while making no real attempt to safeguard their rights as a minority.
This deprecating attitude towards Northern Epirus and its people can also be evidenced by Greek consulate representatives here in Australia. In a manner eerily akin to the brave Consul Kamarinos, I was warned by a former Greek Consul-General that I had better: “stop talking about Northern Epirus, or there would be consequences.” Another, relatively benign and friendly Consul General once remarked to me: “So what do you want us to do? To invade Albania, kill the Albanians, and make room for the Northern Epirots?” Try as we might, we have never been able to convince Greek officials that the fact that hundreds of thousands of Greeks just across the border are subject to a corrupt regime that cannot protect and sometimes cynically abrogates basic rights such as the right to free elections, the right to Greek education and the right to non-discrimination is of grave concern. For them, the whole issue is a joke.
Why should Greece attempt to prohibit use of the term “Northern Epirus,” thus denying to its people, the right to self-identification? Why is this term considered offensive and having expansionist connotations when at the same time we freely use terms such as Constantinople (instead of Istanbul), Asia Minor, (instead of Turkiye), or Pontus (instead of Karadeniz Bölgesi), without consideration as to whether these carry similar connotations to a larger and eminently more important neighbour? Obviously this inconsistency can only be explained by cynical, arbitrary policy considerations, not reality.
What the pompous and short-sighted Greek officials who have recalled the feisty and unrepentant Consul Kamarinos to Athens for discipline fail to realise in their arrogance is the fact that for over half a decade, the Greeks of Northern Epirus have been isolated and have stoically retained their Hellenism under the most harrowing conditions – treated as class enemies owing to their bourgeois pursuits and as enemies of the state owing to their ethnic affiliation. These are the descendants of Zappas, Tositsas and so many other benefactors who donated their entire estates towards the construction of the public buildings of Athens and the founding of the modern Greek state. Today, their beneficiaries, the bureaucrats and the politicians show their gratitude by pouring scorn upon their people and abandoning them to their fate, despite their valiant efforts to cling to their identity. They, and those who are concerned for them are, for neo-Hellenes, nothing more than objects of derision.
The arrogance of Greek officials who persecute those of their brethren who seek to encourage and console their compatriots comes at a most crucial point in the history of Northern Epirus. Finally, after years of refusing to do so, the Albanian government is poised to conduct a census that will reveal much about the status of minorities within that country. All Consul Kamarinos wanted to do, was to remind his long suffering compatriots that he recognizes their heritage and encourage them not to be afraid to freely express this. His masters in Athens however, have other ideas, none of them coherent.
What the Greek foreign ministry implies, by its conduct, is that there is no point for Greeks living without the borders of Greece to cling to their traditions and their customs for these are considered quaint by the metropolis and our efforts of no value. If ever the time comes that we will need protection and a voice of support, it is questionable, in the light of the abandonment of the Northern Epirots – a group of people who have contributed to the welfare of Greece far more than us, whether we will find it in our country of origin.
It is sad that there is so much truth in the Cheimarriot folk song: «Τα Γιάννενα ονειρεύονται, η Κρήτη ξαποσταίνει, βουβή η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα ξεφαντώνει... Ποιος βογγάει σα να πεθαίνη; -Χειμάρρα, όλορθη.» It is also sad that we, along with brave Consul Kamarinos were led to believe that our culture included values of solidarity, concern and mutual assistance. We have Greek officialdom to thank, for disabusing us of our illusions.

DEAN KALIMNIOU

kalymnios@hotmail.com

First published in NKEE on Saturday 5 March 2011

PFA AT ANTIPODES FESTIVAL

Στις 5-6 Μαρτίου 2011, το κέντρο της Μελβούρνης ντύθηκε στα γαλανόλευκα εφόσον εόρτασε σύσσωμη και ενωμένη η ελληνική παροικία, το αποκριάτικο Φεστιβάλ "Αντίποδες." Η Πανηπειρωτική Ομοσπονδία Αυστραλίας έδωσε το δυναμικό της παρόν στο Φεστιβάλ, σε όλους του τους τομείς. Εν πρώτοις, αξίζει να αναφερθούμε στο λαογραφικό περίπτερό μας, το οποίο απέσπασε το θαυμασμό και τα συγχαρητήρια του κόσμου. Το περίπτερο ήταν αναπαράσταση του παραδοσιακού Ηπειρώτικου σπιτιού.

Στον αργαλειό, που θύμιζε παλιούς αλλά αξέχαστους καιρούς, ύφαινε η κυρία Σταυρούλα επί ώρες, δείχνοντας στους μεταγενέστερους, μια πτυχή της παραδοσιακής ζωής του χωριού που έχει εκλέψει. Επίσης, τα κουδούνια των προβάτων, που άλλωστε ήταν και τα αγαπημένα αντικείμενα των επισκεπτών, σκάφες, αγγιά, παραδοσιακή κάπα του παζαριού, και ακόμη και αντικείμενα ιστορικής αξίας, όπως το γιαταγάνι του Εσάτ πασά, του τελευταίου πασά των Ιωαννίνων -όλα αυτά κατέστησαν το περίπτερό μας σωστό λαογραφικό μουσείο. Οφείλουμε να πούμε ότι εμπνευστές του περίπτερου και κύριοι χορηγοί του είναι το ζεύγος Πορφύρη, τους οποίους και υπερευχαριστούμε για την πολύτιμη τους προσφορά τα προηγούμενα χρόνια, όπου διοργάνωναν αυτοί το περίπτερο και για τη δωρεά προς έκθεση πολλών αντικείμενων. Αναβιώνοντας την παράδοση ήταν οι γενναίοι μας φουστανελοφόροι, ο πατριάρχης των Ηπειρωτών, ο Γιώργος Κωνσταντινίδης, ο οποίος στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, έδωσε ιδιαίτερο χρώμα στο περίπτερο, χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς με τους επισκέπτες μας και κρούοντας τα κουδούνια. Επίσης αξιόλογος φουστανελλάς, ο πρόεδρος μας ο Δημήτρης Βάρνας, ο οποίος στο κλαρίνο, μαζί με τον Κώστα Δήμου στο ακορντεόν, τον Χαράλαμπο Σιόρο στο ντέφι και το τραγούδι και τον Κώστα Kαλυμνιό στο βιολί, σχηματίστηκε η Ηπειρώτικη κομπανία, η οποία διασκέδασε τους παρευρισκόμενους με παραδοσιακή Ηπειρώτική μουσική.Εντύπωση μας έκανε επίσης η προσέλευση πολλών ξένων συμπολιτών, οι οποίοι ήθελαν να μάθουν για την Ήπειρο, εξέτσαν τα εκθέματά μας με ενδιαφέρον και μας έκαναν πολλές ερωτήσεις. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία να εκθέσουμε τον πολιτισμό μας και την ιστορία μας στην ευρύτερη Αυστραλιανή κοινωνία. Διότι αυτό είναι που στιγματιζει πραγματικά ένα πετυχημένο Φεστιβάλ: το οποίο πρέπει να εξυπηρετει δύο σκοπούς -να διασκεδάζει τους έλληνες αλλά και να προβάλλει τον πολιτισμό μας στους ξένους.

Αυτό πιστεύουμε ότι το πετύχαμε το Σαββατοκύριακό που πέρασε. Ήταν πάμπολλοι οι Κινέζοι και Άραβες φοιτητές που μας προσέγγισαν και συζήτησαν μαζί μας, διάφορα θέματα γύρω από την ιστορία της Ηπειρου. πολλοί Κινέζοι βρήκαν κοινά σημεία στα μουσικά ακούσματα των μουσικών παραδόσεων -κάτι που δεν είναι καθόλου πράξενο, εφόσον βασίζονται και οι δυο στην πεντατονική κλίμακα. Οι δε Άραβες, συνέκριναν τα παραδοσιακά σκεύη με τα δικά τους και ζητούσαν πληροφορίες για το τζαμί των Ιωαννίνων.

Ήταν ενδιαφέρον επίσης το να παρατηρέι κανείς τις εντυπώσεις των συμπαροίκων μας, όλων των ηλικιών. Οι νέοι Αυστραλογεννημένοι έλληνες σχεδόν όλοι τους πέρασαν από μπροστά αδιάφοροι. Έβλεπε κανεις στο πρόσωπό τους ένα αισθημα ντροπής ή απειλής. Πολλά μικρά παιδιά, όταν οι μητέρεες τους ήθελαν να τα φωτογραφήσουν μπροστά από το περίπτερο έμπηξαν στα κλάματα και αρνιούνταν να πλησιάσουν, ενώ τα παιδιά άλλων εθνικοτήτων φωτογραφίζονταν με χαρά και ενθουσιασμό. Εδώ μπορεί κανεις να εντοπίσει τις ρίζες ενος κόμπλεξ που κάνει πολλά ελληνόπουλα της νέας γενιάς να ντρέπονται για την καταγωγή τους. Είμαστε περίφανοι για τα νεαρά μέλη μας, διότι αποτελούν εξαίρεση του κανόνος. όπως τόνισε ο γραμματέας της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδιας Αυστραλίας Κώστας Καλυμνιός σε συνέντευξη που έδωσε στον κρατικό ραδιοσταθμό SBS, η ιδιέα του πολυπολιτισμού σημαινει να μπορεί κανείς να περπατά στο κέντο της πόλης ντυμένος με την εθνική του ενδυμασία, άφοβα και με περιφάνεια. Πώς αλλιώς άλλωστε θα διατηρήσουμε την ταυτότητά μας;

Αυτό που μας χαροποίησε ιδιαίτερα, ήταν η πανηγυρική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην πλατεία Marble Centre. Συμμετείχαμε όλοι στην αναβίωση πολλών εθίμων, γλεντήσαμε, χορέψαμε και διασκεδάσαμε με την καρδιά μας.

Επίσης, μέλης της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδιας Αυστραλίας συμμετείχαν στην παρέλαση των μασκοφόρων και μεταμφιεσμένων παιδιων, συνοδέυοντάς τους στην κύρια σκηνή με παραδοσικά όργανα.

Ο γραμματέας της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυαστραλίας υπήρξε επίσης ένας απο τους διατητές του δημοφιλέστατου και πλέον καθιερωμενου αγώνος χορού του Ζορμπά.

Ἐνα πάρα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του φετινού Φεστιβάλ ήταν η έκθεση διάφορων παραδοσιακών εδεσμάτων και φαγητών. Οι κυρίες της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας συμμετειχαν ενεργά σε αυτή την προσπάθεια, ανακαλύπτνοντας στο κοινό, τα μυστικά της κατασκευής της Ηπειρώτικης πίτας. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα, την κυρία Σταυρούλα, τη Σοφία Βάρνα, την Ελένη Καλυμνιού, τη Βασιλική Αναγνώστου και την Μαρία Καλαϊτζή για την βοήθειά τους.

Του χρόνου, προσβλέπουμε σε μία ακόμη πιο πλούσια, βελτιωμένη και πολύπτυχη συμμετοχή της Ομοσπονδίας μας στο Φεστιβάλ. Ευχαριστούμε την Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης για την όλη διοργάνωση και τη βοήθειά της και συγχαίρουμε του νέους διοργανωτές Λεωνίδα Βλαχάκη και Τάμυ Ηλιού για την άψογη διοργάνωση και το επίτευγμά τους.