Στις 20 Μαρτίου, ο γραμματέας της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας, Κώστας Καλυμνιός, παρουσίασε, σε μία εκδήλωση του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Ελλάδας, το νέο βιβλίο της Λούλας Παπαζώη, "Διαχρονικά Ανάλεκτα." Στην κατάμεση αίθουσα εκδηλώσεων της ενορίας Αγίων Αναργύρων, ο Κώστας Καλυμνιός, μεταξύ άλλων είπε:"Σήμερα , καλούμεθα να εξετάσουμε τα Διαχορνικά Ανάλεκτα της αξιαγάπητης παροικιακής συγγραφέως Λούλας Παπαζώη. Στον πρόλογο του, ο Ελλαδίτης Επίτιμος Επιθεωρητής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης πολύ σωστά διατυπώνει τα κύρια χαρακτηριστικά του έργου αυτού – πρόκειται για έργο διαχρονικό – δηλαδή αξιώνει να αντέχει στο χρόνο, ενώ η λέκη ανάλεκτα προσδιορίζει την αφθονία, την ποικιλία και την διαφορετικότητα των θεμάτων. Ξεφεύγοντας από οποιαδήποτε δικαιολογημένης Ελληνοκεντρική αντίληψη που έχουμε του έργου, θα ήθελα να μην παραβλέψουμε έναν ωφέλιμο συσχετισμό με τα διασημότερα του είδους ανάλεκτα στόν κόσμο – τα Ανάλεκτα μία συλλογή ρήσεων και διαλόγων του Κινέζου στοχαστή και φιλόσοφου Κομφούκιου με τους μαθητές του. Συνιστά ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά γραπτά κείμενα για τη ζωή, τις ιδέες και τη διδασκαλία του, το οποίο άσκησε σημαντική επίδραση στην κινεζική σκέψη. Η καταγραφή του πραγματοποιήθηκε από τους μαθητές τού Κομφούκιου, μετά το θάνατο του, και ολοκληρώθηκε πιθανώς κατά την Περίοδο των Μαχομένων Βασιλείων (5ος αιώνας π.Χ. - 221 π.Χ.) της Κίνας. Μετά το θάνατο του Κομφούκιου, οι μαθητές του άρχισαν να καταγράφουν στοιχεία από τις διδασκαλίες του δασκάλου τους, παράδοση που συνεχίστηκε επίσης από τις επόμενες γενιές μαθητών του. Περίπου δύο αιώνες μετά το θάνατό του υπήρχαν δεκάδες κείμενα, τα οποία τελικά συγκεντρώθηκαν και συγκρότησαν, με παραλλαγές, το έργο που είναι σήμερα γνωστό ως τα Ανάλεκτα. Σχετικά με την ιστορική εξέλιξη του περιεχομένου του, έχουν διατυπωθεί πολλές υποθέσεις. Αυτή ή παραδρομή είναι αναγκαία, διότι πιστεύω ότι η σημασία του παρόντος βιβλίου θα αντιληφθεί μόνο από τις επόμενες γενεές – αν αυτές μιλούν ακόμη ελληνικά – διότι θα μείνουν τα ανάλκτα αυτά συμφωνα με τα οποία οι μεταγενέστερες γενεές θα θωρούν τους προγόνους τους και κατά συνέπεια την κατοπινή πορεία τους ως έλληνες των αντιπόδων. Το βιβλίο χωρίζεται σε μικρές ιστοριούλες, οι οποίες όλες επιφέρουν κάποιο μήνυμα κεντρικό στην εμπειρία της μετανάστευσης, του ξεριζωμού από την πατρίδα και την τραυματική διαδικασία της μετεμφύτευσης και προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Όσον αφορά την ιδιαίτερη προσεγγιση της συγγραφέως σε αυτήν την θεματολογία η οποία αποτελεί τον κανόνα της νεοελληνικής γραφής στην Αυστραλία, πληρεί όλα τα κριτήρια αυτής δηλαδή – εξέταση των αιτίων της μετα΄ναστευσης – κάτι που γίνεται στο μικρό διήγημα Ο Γολγοθάς του Πατέρα – όπου η συγγραφέας πρωτοπορεί, εξιστορώντας την πρώτη εμπειρία ενός ξεριζωμού της οικογενειάς της - στα χρόνια της μικρασιατρικής καταστροφής. Η πλοκή είναι αξιοσημείωτη – μιλά για την κατατροφή και την εξορία μελών της οικογένειας στην Καισάρεια. Αποτελεί προοιωνός της δεύτερης μεγάλης μαζικής μετανάστευσης μεταπολεμικά και έτσι η πρόσθεσαη αυτού του διηγήματος στη συλλογή είναι αρκετά πετυχημένη. Άλλωστε αυτό που κάνει το βιβλίο αυτό να ξεχωρίζει από τις τόσες άλλες αναφορές στη μετανάστευση που έχουν γραφθεί τα τελευταία χρόνια, είναι το απαλό, γλυκό, προσωπικό επεξηγηματικό αλλά και εξομολογητικό στυλ της συγγραφέως. Εκμηδενίζει την απόσταση μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη με την απλότητα και την ζεστασιά του λόγου της, κάτι που χαρακτηρίζει τη συγγραφέα γενικότερα.
Αυτό που εντυπωσιάζει από το έργο της συγγραφέως όσο τίποτα άλλο είναι ότι ενώ το έργο της σφίζει από μηνύματα, ενώ αποτελεί κάτοπτρο της ιστορικής και κοινωνικής πορείας της παροικίας μας, ενώ αντικατοπτρίζει πιστότατα την σημερινή μας κατάσταση, δεν μας κάνει κύρηγμα. Αντίθετα, αφήνει στην αναγνώστη να ανιχνεύσει της καταβολές αλλά και τις καταβολάδες που πηγάζουν από τη μελείχιο και απαλή ροή των διηγημάτων της. Η γραφή της είναι απλή, εξομολογτηική, εκμηδενίζοντας οποιαδήποτε απόσταση μεταξύ συγγραφέως και αναγνώστη. Μέσα στη γραφή της, βρίσκουμε το ίδιο χαμόγελό, την ίδια θέρμη, την ίδια στοργή και την ίδια άγάπη για τον άνθρωπο που θα εντοπίσει ο αναγνώστης σε μία πρώτη προσωπική επαφή με την συγγραφέα. Το βιβλίο αυτό είναι ένα γνήσιο βιβλίο και το γεγονός ότι μία συγγραφέας τόσο αγάπησε τον κόσμο γύρω της ώστε συνέγραψε το βιβλίο αυτό για να μοιράσει με γενναιοδωρία τα ψείγματα της σκέψης και ψυχής της, πρεπει να μας προκαλεί όχι μονο το θαυμασμό αλλά την ευγνομωσύνη όλων μας. Από το βιβλίο αυτό, εγώ ένας αυτραλογεννημένος έλληνας εντάχθηκα σε έναν κόσμο ανθρώπων που έχουν την ίδια καταγωγή, τα ίδια βιώματα, τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες ανυσηχίες για το μέλλον με τους δικούς μου. Κατά συνέπεια ο κόσμος της συγγραφέως είναι και δικός μου κόσμος και είναι ακριβώς για αυτό το λόγω που αξίζουν τα ανάλεκτά της να αντέξουν το χρόνο και να αποτελεούν σημείο αναφορά για τις επόμενες γεννέες. Αυτές οι γενεές οφείλουν να γνωρίσουν ότι η πρώτη γενιά δεν ήταν απλώς η γενιά που επιφοτώθηκε τη σκληρή δουλειά της φάμπρικάς και της κατασκευής των παραδοσιακών μας δομών, μία μονοδιάστατη πέτρνιη καρικατούρα των προλεταριατών, αλλά μία ανθρώπινη γενιά, με προβληματισμούς, με χαρές και με λύπες, με προσωπικά βιώματα τα οποία στην καθημερινή βιοπάλη και στον αγώνα για ενσωμάτωση στην ευρύτερη κοινωνία, κινδύνεψαν να χαθούν. Πέραν λοιπόν του ότι τα διηγήματα αυτά αντιπροσωπέυουν τις εμπειρίες της πρώτης γενιάς και έτσι αξίζουν να διαβαστούν από αυτή, το ιστορικό κατόρθωμα της συγγραφέως είναι ότι κατάφερε να κάνει πιο ανθρώπινη, πιο προσιτή την Προμηθείκή γενιά των πρωτόπλαστών μεταναστών που έδω σχημάτισαν τη δική τους Νέα Εδέμ, στις επόμενες γενεές. Το ΄μονο κρίμα είναι ότι το συναίσθημα αυτό καλλιεργείται λίγο αργά – όταν οι περισσότεροι νέοι έχουν αποξενωθεί από την παροικία μας και δεν είναι σε θέση να διαβάσουν ή να κατανοήσουν το διη΄γηματα εκείνα που είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα.Για τους γνωστικούς όμως, για τους ερευνητές του μέλλοντος, το βιβλίο αυτό αποτελεί πολύτιμός θησαυρός."
No comments:
Post a Comment