Στις 6 Ιουνίου 2011, στελέχη της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας παρευρέθηκαν σε εκδήλωση της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας με σκοπό τα τιμηθούν τα άτομα εκείνα που συνέβαλλαν με τις δωρεές τους στην έναρξη της ανέγερσης του Πολιτιστικού Κέντρου στην καρδιά της Μελβούρνης. Μεταξύ των δωρητών, το ενεργό μας μέλος, ο κ. Χάρης Σταμούλης, συνεχίζοντας την λαμπρή εθνοφελή δράση του πατέρα του, του μεγάλου Βορειοηπειρώτη ευεργέτη Σπύρου Σταμούλη.
Στην αναφορά του για τους παρευρισκόμενος, γύρω από την ανέγερση του Πύργου , ο γραμματέας της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας, Κώστας Καλυμνιός, σχολίασε:
Οι μεγάλοι ευεργέτες του έθνους μας αγαπητοί συμπατριώτες και φίλοι της Ελληνικής Ορθόδοξης κοινότητας, οι Ζαππαίοι, ο Τοσίτσας, ο Αβέρωφ και τόσοι άλλοι θα μείνουν αθάνατοι στην ιστορία του έθνους μας διότι η δική τους συνεισφορά εξασφάλισε για την Ελλάδα, τις απαραίτητες δομές που απαιτεί η λειτουργία ενός κράτους. Σήμερα βρισκόμαστε εδώ κατά τη διάρκεια παρόμοιου αγώνος, για την εξασφάλιση των απαραίτητων δομών για την μελλοντική λειτουτγία της παροικίας μας.
Και άλλοι , προσπάθησαν να αναγείρουν στο παρελθόν πύργο, και δεν τα κατάφεραν. Όλοι θυμόμαστε τη σχετική ιστορία όπως καταγράφεται στην Παλαία Διαθήκη. Η αποτυχία τους εστιάζεται σε δύο τομείς – πρώτον, ότι οι λόγοι σύμφωνα με τους οποίους επεχείρησαν να οικοδομήσουν ένα τέτοιο κτήριο ήταν λανθασμένοι και δεύτερον, επειδή δεν υπήρχε ενότητα, συνοχή και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Όταν εξέλειψε η συνενόηση, το μεγάλο αυτό επιχείρημα ναυάγησε.
Βρισκόμαστε εδώ απόψε επειδή μας ενώνει μία πεποίθηση: Ότι το δικό μας το τρανό επιχείρημα δεν θα ναυαγήσει. Όχι μόνο αυτό, αλλά η ολόκληρη η ύπαρξη της οργανωμένης μας παροικίας είναι συνυφασμένη με την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου και έτσι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ναυάγιο της.
Αυτή τη στιγμή, διανύουμε μία ιστορικότατη ιστορική περίοδος όσον αφορά τη δομή της παροικίας μας. Εώς τώρα, η πρώτη γενιά των ελλήνων μεταναστών, έχει δημιουργήσει εκείνες τις δομές και θεσμούς που οριοθετούν την παροικία μας ως οντότητα: σχολεία, εκκλησίες και σωματεία ως επί το πλείστον εθνικοτοπικά. Η φάση της δημιουργικότητας και της ανάπτυξης κατά γενικό κανόνα, έχει περάσει προ καιρού και βλέπουμε τους θεσμούς αυτούς, που τόσο αποτελεσματικά εξυπηρέτισαν τις πολιτιστικές και κοινωνικές ανάγκες, καθώς και το όραμα της πρώτης γενιάς να φθίνουν, καθώς η γενιά αυτή αποτραβιέται λόγω ηλικίας ή άλλων υποχρεώσεων από τους θεσμούς αυτούς.
Έχουμε λοιπόν μια παροικία η οποία απαρτίζεται από πολλά κτήρια και πολλούς οργανισμούς. Οι οργανώσεις αυτές όμως αντιπροσωπεύουν μια μικρή μονο μερίδα της ελληνικής μας παροικίας. Και αυτό επειδή μετά από την ίδρυση αυτών των οργανώσεων, έχουν αναπτυχθεί δυο Αυστραλογεννημένες γενιές, οι οποίες δεν ταυτίζονται με βάση την τοπική καταγωγή των γονέων τους ή με την αγροτική ζωή, ήθη και έθιμα που αποτελεί το κοινό πολιτιστικό κληρονόμημα σχεδόν όλων μας. Τα μέλη των γενιών αυτών, είναι, ως επί το πλείστον, πλήρως ενσωματωμένα στην ευρύτερη Αυστραλιανή κοινωνία. Οι ασχολήσεις, τα συμφέροντα και ενδιαφέροντα τις γενιάς αυτής σχετίζονται περισσότερο με την υφή της πολυπολιτισμικής Μελβούρνης, μία ιδιαίτερα πολυσύνθετη κοινωνία, και με την νέα μεταμοντέρνα εποχή, όπου αμφισβητόύνται τα δεδομένα και οι τεθριμμένες ετικέτες που προσδιορίζουν μία έθνική ταυτότητα δεν δεσμέουν πλέον κανέναν. Κατά συνέπεια, αυτές οι γενιές, οι οποίες αποτελούν τη πλειοψηφία της ελληνικής παροικίας, λόγω της έλλειψης γλωσσικής ευχαίριας, και την αμετάβλητη φύση των παροικιακών μας δομών, δεν καλύπτωνται και έτσι βρίσκονται εκτός της οργανωμένης παροικίας. Το χάσμα μεταξύ των γενιών αυτή τη στιγμή, είναι αβυσαλλέο.
Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια την οποία δύσκολα παραδεχόμαστε. Μετά από τόσους αγώνες για να εδραιωθούμε στη χώρα αυτή και μετά από την πραγματικά τιτάνια δημιουργία των δομών μας, βρισκόμαστε στα πρόθυρα της αποσύνθεσης. Πριν από δεκαπέντε χρόνια τα νεοελληνικά διδάσκονταν σε όλα τα μεγάλα ινστιτούτα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Μελβούρνη. Σήμερα, τα εναπομείναντα τμήματα υπολειτουργούν εξασθενημένα. Λόγω του ότι αυτή η μεγάλη μη-χειραφέτημένη μερίδα της παροικίας μας δεν συμμετέχει στα δρώμενά της και είναι αποξενωμένη από αυτήν, το γεγονός ότι οι δομές του παρελθόντος έχουν ημερομηνία λήξης είναι δεδομένο. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτή η μουγγή πλειοψηφία αποτελέι το μέλλον της παροικίας μας – και το ευτράπελο είναι ότι αυτή η πλειοψηφία μέχρι σήμερα δεν μερίμνησε για την διαιώνιση τον κοινωνικών μας θεσμών – σίγουρα επειδή θεωρούσε πάντα ότι οι θεσμοί αυτοί εξυπηρετούσαν μόνο την πρώτη γενιά.
Γιαύτο η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου αποτελεί ιστορικό γεγονός και ορόσημο για την παρουσία μας στην πόλη αυτή. Διότι επιχειρεί να γεφυρώσει το χάσμα των γενεών. Να αποδείξει σε όλους τους ελληνικής καταγωγής συμπολίτες μας, όλων των ηλικιών, γενιών και κοινωνικών στάθμεων ότι η ελληνική παροικία είναι σε θέση να προσφέρει αλληλεγγύη, συνοχή, υπήρεσες και ένα κοινωνικό υπόβαθρό όπου οι επόμενες γενιές θα συσχετίζονται όχι ως Αυστραλοί πολίτες με κάποια ελληνική ρίζα, αλλά ως Αυστραλοί πολίτες με ελληνική πολιτιστική και κοινωνική συνέιδηση. Πρέπει να επεκτήνουμε τις ήδη υπάρχουσες δομές ώστε να αγκαλιάσουν τους πάντες. Είμαστε πεποισμένοι ότι μόνο μία Κεντρική Ελληνική Κοινότητα, αρμονικά συνεργαζόμενη με τις υπόλοιπες θρησκευτικές και τοπικιστικές οργανώσεις είναι σε θέση να επιχειρήσει μία τέτοια εκ νεόυ θεμελιοποίηση της Ελληνικής μας παροικίας, ώστε να αντέξει το χρόνο. Το πολιτιστικό κέντρο, ένα κέντρο το οποίο θα προσφέρει υπηρεσίες σε όλους τους συμπαροίκους, θα αντανακλά ένα ευρύ φάσμα των πολλαπλών ενδιαφερόντων των συμπαροίκων μας όλων των ηλικιών και το οποίο θα διευκολύνει την συναναστροφή ελλήνων όλων των γενιών ώστε να καταλάβουν ότι έχουν κοινά σημεία πέραν τις καταγωγής τους, και το οποίο θα τους ωθεί να επιδιώξουν πιο στενές σχέσεις με την οργανωμένη παροικία, αποτελεί κύριο όπλο για την επιτυχία αυτών των σκοπών. Θα είμαστε αφελείς αν πιστέψουμε ότι ο Πύργος θα αποτρέψει την αφομοίωση και αποσύνθεση της παροικίας μας. Μπορεί όμως να την αναστάλλει, δημιουργώντας μια άισθηση η οποία μέσα στις χρόνιες διαμάχες, και αντιπαραθέσεις που ανεστειλαν την πρόοδο της οργανωμένης παροικίας – που ίσως έχει ξεχαστεί. Ότι είμαστε μία μεγάλη οικογένεια τα μέλη της οποίας έχουν πολλά να προφέρουν ο ένας στον άλλον. Αυτή την αίσθηση ότι ανήκουμε ο ένας στον άλλον και μπορούμε να βασιστούμε στους εαυτούς μας, μας δίνει τη δύναμη για περαιτέρω αγώνα. Αυτό, η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου, μπορεί να το πετύχει.
Αξιοσημείωτο είναι δε ότι σε μια εποχή όπου η ιδεολογία του κοινού αγώνα, της επιστράτευσης και μαζικής δραστηριοποίησης και συσπείρωσης των δυνάμεων και προσπαθειών σύσσωμης της ελληνικής παροικίας αποτελεί παρελθόν και σίγουρα κάτι εντελώς ξένο για τις νεότερες γενεές, γαλουχισμένες με την ιδιωτιστική, ατομιστική νοοτροπία της μεταμοντέρνας εποχής, το κάλεσμα αυτό για μια νέα κοινή προσπάθεια στην οποία συμπεριλαμβανονται όλοι και δεν αποκλείεται κανένας, έρχεται από ένα συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας το οποίο απαρτίζεται από πολλά μέλη των μετέπειτα γενιών. Η ανέγερση του Κέντρου, είναι σταθμός στην πορεία μας, διότι για πρώτη φορά, διαφωτισμένα μέλη τη δεύτερης γενιάς παίρνουν τη πρωτοβουλία για τα μεριμνήσουν όχι απλά για το δικό τους μέλλον, αλλά αυτό ολόκληρης της παροικίας μας. Αναλαμβάνουν τον άθλο αυτό, όχι αποκλειστικά, αλλά εν συνεργασία με την πρώτη, το παράδειγμα της οποίας είναι λαπρότατο, με πλήρη σεβασμό για τα επιτεύγματα του παρελθόντος αλλά και με γνώση των αποτυχιών του. Ζητούν την συνεργασία και την συνδρομή όλων μας, για τον ενωτικό τους, και χωρίς υπερβολή όσον αφορά την περαιτέρω μας κοινική συνάρτιση, σωτήριο αγώνα.
Σήμερα, τιμούμε αυτούς που συμμερίζονται το όραμα αυτό, και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Διοικητικου Συμβούλιο της Κοινότητας και του πρόεδρου της, του Βασίλη Παπαστεργιάδη. Μας χαροποιεί το γεγονός ότι φροντίζουν ώστε η ανέγερση του Κέντρου να μην μείνει μόνο στα λόγια αλλά ότι παίρνει σάρκα και οστά, και η απόδειξη είναι η μεγάλη δωρέα της πολιτειακής μας κυβέρνησης, καθώς και τις αξιόλογες δωρεές και συνδρομές των παρευρισκόντων σήμερα. Ευχόμαστε όλη αυτή η νέα αίσθηση της δημιουργηκότητας, της θετικής ενέργειας και της αγνωιστικότητας που διαπνέει την Κοινότητα και την παροικία γενικότερα από τότες που ξεκίνησε το έργο αυτό, να συνεχιστέι και να διασπαρθεί σε όλες τις δραστηριότητές μας.
Στις κρίσιμες στιγμές του Γένους μας, πάντοτε υπήρξαν οι ευεργέτες, τα γενναία εκείνα άτομα που δώρησαν γενναιόδωρα τα κέρδη του μόχθού τους, ώστε να εξασφαλίσουν το καλό του έθνους μας. Δεν είναι υπερβολή ότι η σημερινή μας κατάσταση είναι κρίσιμη. Με τον Πρόεδρο Παπαστεργιάδη όμως στο τιμόνι του Πολιτιστικού μας Κέντρου και το Συμβούλιο στο κατάστρωμα και εμείς όλοι στα κουπία, είμαστε πεπεισμένοι ότι θα περάσουμε τις συμπληγάδες των προκλήσεων άθικτοι και πιο δυναμική όσο ποτέ. Καλές σας δουλείες.
Και άλλοι , προσπάθησαν να αναγείρουν στο παρελθόν πύργο, και δεν τα κατάφεραν. Όλοι θυμόμαστε τη σχετική ιστορία όπως καταγράφεται στην Παλαία Διαθήκη. Η αποτυχία τους εστιάζεται σε δύο τομείς – πρώτον, ότι οι λόγοι σύμφωνα με τους οποίους επεχείρησαν να οικοδομήσουν ένα τέτοιο κτήριο ήταν λανθασμένοι και δεύτερον, επειδή δεν υπήρχε ενότητα, συνοχή και αλληλεγγύη μεταξύ τους. Όταν εξέλειψε η συνενόηση, το μεγάλο αυτό επιχείρημα ναυάγησε.
Βρισκόμαστε εδώ απόψε επειδή μας ενώνει μία πεποίθηση: Ότι το δικό μας το τρανό επιχείρημα δεν θα ναυαγήσει. Όχι μόνο αυτό, αλλά η ολόκληρη η ύπαρξη της οργανωμένης μας παροικίας είναι συνυφασμένη με την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου και έτσι δεν μπορούμε να επιτρέψουμε το ναυάγιο της.
Αυτή τη στιγμή, διανύουμε μία ιστορικότατη ιστορική περίοδος όσον αφορά τη δομή της παροικίας μας. Εώς τώρα, η πρώτη γενιά των ελλήνων μεταναστών, έχει δημιουργήσει εκείνες τις δομές και θεσμούς που οριοθετούν την παροικία μας ως οντότητα: σχολεία, εκκλησίες και σωματεία ως επί το πλείστον εθνικοτοπικά. Η φάση της δημιουργικότητας και της ανάπτυξης κατά γενικό κανόνα, έχει περάσει προ καιρού και βλέπουμε τους θεσμούς αυτούς, που τόσο αποτελεσματικά εξυπηρέτισαν τις πολιτιστικές και κοινωνικές ανάγκες, καθώς και το όραμα της πρώτης γενιάς να φθίνουν, καθώς η γενιά αυτή αποτραβιέται λόγω ηλικίας ή άλλων υποχρεώσεων από τους θεσμούς αυτούς.
Έχουμε λοιπόν μια παροικία η οποία απαρτίζεται από πολλά κτήρια και πολλούς οργανισμούς. Οι οργανώσεις αυτές όμως αντιπροσωπεύουν μια μικρή μονο μερίδα της ελληνικής μας παροικίας. Και αυτό επειδή μετά από την ίδρυση αυτών των οργανώσεων, έχουν αναπτυχθεί δυο Αυστραλογεννημένες γενιές, οι οποίες δεν ταυτίζονται με βάση την τοπική καταγωγή των γονέων τους ή με την αγροτική ζωή, ήθη και έθιμα που αποτελεί το κοινό πολιτιστικό κληρονόμημα σχεδόν όλων μας. Τα μέλη των γενιών αυτών, είναι, ως επί το πλείστον, πλήρως ενσωματωμένα στην ευρύτερη Αυστραλιανή κοινωνία. Οι ασχολήσεις, τα συμφέροντα και ενδιαφέροντα τις γενιάς αυτής σχετίζονται περισσότερο με την υφή της πολυπολιτισμικής Μελβούρνης, μία ιδιαίτερα πολυσύνθετη κοινωνία, και με την νέα μεταμοντέρνα εποχή, όπου αμφισβητόύνται τα δεδομένα και οι τεθριμμένες ετικέτες που προσδιορίζουν μία έθνική ταυτότητα δεν δεσμέουν πλέον κανέναν. Κατά συνέπεια, αυτές οι γενιές, οι οποίες αποτελούν τη πλειοψηφία της ελληνικής παροικίας, λόγω της έλλειψης γλωσσικής ευχαίριας, και την αμετάβλητη φύση των παροικιακών μας δομών, δεν καλύπτωνται και έτσι βρίσκονται εκτός της οργανωμένης παροικίας. Το χάσμα μεταξύ των γενιών αυτή τη στιγμή, είναι αβυσαλλέο.
Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια την οποία δύσκολα παραδεχόμαστε. Μετά από τόσους αγώνες για να εδραιωθούμε στη χώρα αυτή και μετά από την πραγματικά τιτάνια δημιουργία των δομών μας, βρισκόμαστε στα πρόθυρα της αποσύνθεσης. Πριν από δεκαπέντε χρόνια τα νεοελληνικά διδάσκονταν σε όλα τα μεγάλα ινστιτούτα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Μελβούρνη. Σήμερα, τα εναπομείναντα τμήματα υπολειτουργούν εξασθενημένα. Λόγω του ότι αυτή η μεγάλη μη-χειραφέτημένη μερίδα της παροικίας μας δεν συμμετέχει στα δρώμενά της και είναι αποξενωμένη από αυτήν, το γεγονός ότι οι δομές του παρελθόντος έχουν ημερομηνία λήξης είναι δεδομένο. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτή η μουγγή πλειοψηφία αποτελέι το μέλλον της παροικίας μας – και το ευτράπελο είναι ότι αυτή η πλειοψηφία μέχρι σήμερα δεν μερίμνησε για την διαιώνιση τον κοινωνικών μας θεσμών – σίγουρα επειδή θεωρούσε πάντα ότι οι θεσμοί αυτοί εξυπηρετούσαν μόνο την πρώτη γενιά.
Γιαύτο η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου αποτελεί ιστορικό γεγονός και ορόσημο για την παρουσία μας στην πόλη αυτή. Διότι επιχειρεί να γεφυρώσει το χάσμα των γενεών. Να αποδείξει σε όλους τους ελληνικής καταγωγής συμπολίτες μας, όλων των ηλικιών, γενιών και κοινωνικών στάθμεων ότι η ελληνική παροικία είναι σε θέση να προσφέρει αλληλεγγύη, συνοχή, υπήρεσες και ένα κοινωνικό υπόβαθρό όπου οι επόμενες γενιές θα συσχετίζονται όχι ως Αυστραλοί πολίτες με κάποια ελληνική ρίζα, αλλά ως Αυστραλοί πολίτες με ελληνική πολιτιστική και κοινωνική συνέιδηση. Πρέπει να επεκτήνουμε τις ήδη υπάρχουσες δομές ώστε να αγκαλιάσουν τους πάντες. Είμαστε πεποισμένοι ότι μόνο μία Κεντρική Ελληνική Κοινότητα, αρμονικά συνεργαζόμενη με τις υπόλοιπες θρησκευτικές και τοπικιστικές οργανώσεις είναι σε θέση να επιχειρήσει μία τέτοια εκ νεόυ θεμελιοποίηση της Ελληνικής μας παροικίας, ώστε να αντέξει το χρόνο. Το πολιτιστικό κέντρο, ένα κέντρο το οποίο θα προσφέρει υπηρεσίες σε όλους τους συμπαροίκους, θα αντανακλά ένα ευρύ φάσμα των πολλαπλών ενδιαφερόντων των συμπαροίκων μας όλων των ηλικιών και το οποίο θα διευκολύνει την συναναστροφή ελλήνων όλων των γενιών ώστε να καταλάβουν ότι έχουν κοινά σημεία πέραν τις καταγωγής τους, και το οποίο θα τους ωθεί να επιδιώξουν πιο στενές σχέσεις με την οργανωμένη παροικία, αποτελεί κύριο όπλο για την επιτυχία αυτών των σκοπών. Θα είμαστε αφελείς αν πιστέψουμε ότι ο Πύργος θα αποτρέψει την αφομοίωση και αποσύνθεση της παροικίας μας. Μπορεί όμως να την αναστάλλει, δημιουργώντας μια άισθηση η οποία μέσα στις χρόνιες διαμάχες, και αντιπαραθέσεις που ανεστειλαν την πρόοδο της οργανωμένης παροικίας – που ίσως έχει ξεχαστεί. Ότι είμαστε μία μεγάλη οικογένεια τα μέλη της οποίας έχουν πολλά να προφέρουν ο ένας στον άλλον. Αυτή την αίσθηση ότι ανήκουμε ο ένας στον άλλον και μπορούμε να βασιστούμε στους εαυτούς μας, μας δίνει τη δύναμη για περαιτέρω αγώνα. Αυτό, η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου, μπορεί να το πετύχει.
Αξιοσημείωτο είναι δε ότι σε μια εποχή όπου η ιδεολογία του κοινού αγώνα, της επιστράτευσης και μαζικής δραστηριοποίησης και συσπείρωσης των δυνάμεων και προσπαθειών σύσσωμης της ελληνικής παροικίας αποτελεί παρελθόν και σίγουρα κάτι εντελώς ξένο για τις νεότερες γενεές, γαλουχισμένες με την ιδιωτιστική, ατομιστική νοοτροπία της μεταμοντέρνας εποχής, το κάλεσμα αυτό για μια νέα κοινή προσπάθεια στην οποία συμπεριλαμβανονται όλοι και δεν αποκλείεται κανένας, έρχεται από ένα συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας το οποίο απαρτίζεται από πολλά μέλη των μετέπειτα γενιών. Η ανέγερση του Κέντρου, είναι σταθμός στην πορεία μας, διότι για πρώτη φορά, διαφωτισμένα μέλη τη δεύτερης γενιάς παίρνουν τη πρωτοβουλία για τα μεριμνήσουν όχι απλά για το δικό τους μέλλον, αλλά αυτό ολόκληρης της παροικίας μας. Αναλαμβάνουν τον άθλο αυτό, όχι αποκλειστικά, αλλά εν συνεργασία με την πρώτη, το παράδειγμα της οποίας είναι λαπρότατο, με πλήρη σεβασμό για τα επιτεύγματα του παρελθόντος αλλά και με γνώση των αποτυχιών του. Ζητούν την συνεργασία και την συνδρομή όλων μας, για τον ενωτικό τους, και χωρίς υπερβολή όσον αφορά την περαιτέρω μας κοινική συνάρτιση, σωτήριο αγώνα.
Σήμερα, τιμούμε αυτούς που συμμερίζονται το όραμα αυτό, και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Διοικητικου Συμβούλιο της Κοινότητας και του πρόεδρου της, του Βασίλη Παπαστεργιάδη. Μας χαροποιεί το γεγονός ότι φροντίζουν ώστε η ανέγερση του Κέντρου να μην μείνει μόνο στα λόγια αλλά ότι παίρνει σάρκα και οστά, και η απόδειξη είναι η μεγάλη δωρέα της πολιτειακής μας κυβέρνησης, καθώς και τις αξιόλογες δωρεές και συνδρομές των παρευρισκόντων σήμερα. Ευχόμαστε όλη αυτή η νέα αίσθηση της δημιουργηκότητας, της θετικής ενέργειας και της αγνωιστικότητας που διαπνέει την Κοινότητα και την παροικία γενικότερα από τότες που ξεκίνησε το έργο αυτό, να συνεχιστέι και να διασπαρθεί σε όλες τις δραστηριότητές μας.
Στις κρίσιμες στιγμές του Γένους μας, πάντοτε υπήρξαν οι ευεργέτες, τα γενναία εκείνα άτομα που δώρησαν γενναιόδωρα τα κέρδη του μόχθού τους, ώστε να εξασφαλίσουν το καλό του έθνους μας. Δεν είναι υπερβολή ότι η σημερινή μας κατάσταση είναι κρίσιμη. Με τον Πρόεδρο Παπαστεργιάδη όμως στο τιμόνι του Πολιτιστικού μας Κέντρου και το Συμβούλιο στο κατάστρωμα και εμείς όλοι στα κουπία, είμαστε πεπεισμένοι ότι θα περάσουμε τις συμπληγάδες των προκλήσεων άθικτοι και πιο δυναμική όσο ποτέ. Καλές σας δουλείες.
1 comment:
Θα ηθελα να επικοινωνησω μαζι σας! Καταγομαι απο το Κεφαλοβρυσο Ιωαννινων και κατοικω στα Χανια Κρητης! Αν μπορειται να μου δωσετε καποιο e-mail, η εναν αριθμο τηλεφωνου θα χαιρομουν πολυ! Ευχαριστω!
Post a Comment